Zamiokulkas zamiolistny (Zamioculcas zamiifolia)
to bylina przypominająca nieco palmy, paprocie i sagowce. Największą ozdobą rośliny są jej ciemnozielone liście. Na ogonkach liściowych widoczne są nieregularne, brązowozielone plamki. Zamiokulkas zamiolistny rośnie naturalnie w Tanzanii oraz na wyspie Zanzibar, gdzie panuje klimat podrównikowy suchy. W porze kanikuły napływa tam wilgotne powietrze równikowe – pora deszczowa. W okresie zimowym natomiast napływa powietrze suche zwrotnikowe. Pamiętajmy, że w Tanzanii pora sucha trwa nawet 10 miesięcy, więc roślina musi być szalenie odporna i przystosowana do niekorzystnych warunków klimatycznych. W porze deszczowej roślina gromadzi zapasy wody w mięsistych liściach, które wystają z bulwiastego kłącza, które również pełni funkcje spichlerza. Zamiokulkas rośnie na górskich sawannach i glebach o niewielkiej zawartości minerałów w cieniu wyższych roślin. To w zupełności tłumaczy jego wytrzymałość na warunki uprawy w domu. W warunkach naturalnych zamiokulkas osiąga około 1 m wysokości – w uprawie domowej jest niemal połowę mniejszy.
Budowa zamiokulkasa zamiolistnego
Pod wierzchnią warstwą ziemi w doniczce ukrywa się jasnobrązowe bulwiaste kłącze, które posiada liczne pąki przybyszowe; z pąków wyrastają liście. Ogonki liściowe, często mylone z łodygami, są mięsiste i silnie rozdęte u nasady mają zielony kolor i nieregularne brązowozielone plamki i prążki. Na ogonkach liściowych znajdują się naprzemianlegle ułożone listki o jajowato-eliptycznym kształcie i zaostrzonych końcach. Ich szerokość nie powinna być większa niż 4 cm, zaś długość niż 9 cm. Listki mają zwyczajowo ciemnozieloną barwę, są grube i błyszczące. Uprawiając roślinę w domu, raczej nie doczekamy się kwiatostanów.
Popularność zamiokulkasa zamiolistnego
Zamiokulkas zamiolistny jest odporny na niekorzystne warunki uprawy; może być uprawiany zarówno w pomieszczeniach ciepłych, suchych, jak i tych o słabym nasłonecznieniu. Pielęgnacja nie jest kłopotliwa. Szkodniki również nie atakują zamiokulkasa zbyt często. Warunki – zamiokulkas zamiolistny najlepiej rośnie na żyznym, próchniczym i dobrze przepuszczalnym podłożu, np. substracie torfowym z piaskiem lub drobnym żwirem o odczynie kwaśnym lub lekko kwaśnym (pH 5,5-6,5). – stanowisko półcieniste bądź cieniste. Zamiokulkas zamiolistny ma niewielkie wymagania świetlne. Jeżeli jednak niedobór światła będzie zbyt silny, liście zaczną się wyciągać i nabiorą jasnozielonej barwy. W praktyce zdarza się to jednak nad wyraz rzadko. Jednostronne oświetlenie rośliny prowadzi natomiast do wygięcia się liści w kierunku światła. Aby zapobiec nieprawidłowemu wzrostowi, należy co jakiś czas obracać doniczkę z rośliną. Abstrahując, warto jednak pamiętać, że to nie niedobór światła jest groźny dla rośliny, a zbytnie nasłonecznienie. Ostre słońce może skutkować pojawieniem się na liściach brązowych plam. – podlewanie jest kwestią newralgiczną. Zamiokulkasa należy podlewać bardzo oszczędnie i tylko kiedy lekko przeschnie podłoże. Podlewamy wodą o temperaturze pokojowej; nigdy nie pryskamy liści. Trudno sobie wyobrazić, ale roślina może wytrzymać bez wody nawet dwa tygodnie!
– Zamiokulkas zamiolistny rośnie najlepiej w temperaturze od 22 do 25°C, chociaż dobrze znosi temperatury z zakresu od 20 do nawet 30°C. W okresie zimowym, w stanie spoczynku, może terminować w temp. do 16°C. Dużym zagrożeniem dla rośliny są przeciągi. Uwaga! Nie kupuj rośliny w okresie zimowym. Spadek temp. poniżej 5°C zabije zamiokulkasa, a przecież trzeba go jakoś przetransportować do domu. – w okresie wegetacji nawozimy roślinę co 2 lub 3 tygodnie nawozami wieloskładnikowymi rozcieńczonymi do połowy. Zbyt intensywne nawożenie może skutkować gniciem kłącza i liści rośliny.
Przesadzanie zamiokulkasa
Zamiokulkasa przesadzamy w marcu lub kwietniu. W przypadku młodych okazów przesadzanie powinno następować co roku; u starszych – co dwa lub trzy lata. Innym dogodnym terminem jest koniec sierpnia/początek września, kiedy kłącza rośliny silnie przyrastają. Doniczka musi być dość duża, gdyż kłącza również osiągają duże rozmiary, ale niespecjalnie głęboka zważywszy na konieczność drenażu. Otwory w dnie doniczki zapobiegną gniciu kłącza.
Rozmnażanie
Zamiokulkasa rozmnażamy wegetatywnie przez podział kłącza wiosną bądź sadzonki liściowe od kwietnia do czerwca. Można także ukorzenić cały liść z ogonkiem – przed włożeniem go do ziemi, należy jednak zanurzyć końcówkę ogonka liściowego w ukorzeniaczu. W ciągu jednego roku sadzonka odtworzy całą roślinę.
Choroby i szkodniki
Roślina choruje w dwóch wypadkach – kiedy temperatura pomieszczenia jest zbyt niska oraz kiedy jest nadmiernie podlewana. Najczęściej występującymi chorobami są zgnilizna oraz fytoftoroza. Głównym objawem zgnilizny jest specyficzny rybi zapach. Niestety, rośliny nie da się już wówczas odratować. Fytoftoroza objawia się natomiast żółknięciem rośliny i więdnięciem liści oraz pędów. Dopóki zażółcenie jest niewielkie, można stosować biopreparat Biosept 33 SL. Najgroźniejszym szkodnikiem atakującym roślinę jest nicień, który pojawia się w podłożu i atakuje system korzeniowy rośliny.
