Jeśli szukasz oryginalnego i pięknego kolorystycznie krzewu ozdobnego, sprawdź, jak wygląda aukuba japońska. Posiada duże, błyszczące i ślicznie żółto nakrapiane liście. Uchodzi też za szubko rosnący krzew o sporej wytrzymałości. Jeśli nadal nie wiesz, co to za roślina aukuba japońska (łac. Aucuba japonica), więc konieczne przeczytaj wszystko na jej temat. Jeszcze dziś sprawdź, jakie ma wymagania i jak ją hodować.
Stanowisko systematyczne i pochodzenie
Aukuba japońska należy do roślin z rodzaju Aucuba, w którego obrębie wyróżnia się od 3 do 10 pokrewnych gatunków. Gatunkiem typowym jest omawiana tu Aucuba japonica. Wcześniej rośliny te zaliczane były do rodziny dereniowatych (Cornaceae) lub Aucubaceae. Wedle obecnie obowiązującej systematyki roślin, rodzaj Aucuba należy do rodziny gariowatych (łac. Garryaceae), rzędu gariowce (łac. Garryales), klasy okrytonasienne oraz kladów roślin naczyniowych, nasiennych i astrowych. Rodzaj Aucuba obejmuje gatunki występujące naturalnie jedynie we wschodniej Azji, na obszarze ciągnącym się od Himalajów, aż po Japonię.
Aukuba japońska wygląd / pokrój
Jest to odporny zimozielony krzew mający wielkość średnią do dużej w swojej ojczyźnie Japonii. Aukuby jako krzewy dorastają tam do 3 m wysokości, a jako drzewa nawet do 10 m., Podczas gdy w Polsce w cieplejszych rejonach mogą osiągać jedynie do ok. 1-1,5 m wysokości i rozpiętości. Pokrój Aucuba japonica, bez względu na odmianę, zawsze jest krzaczasty i wyprostowany. Aukuba japońska jest przy tym bardzo atrakcyjna wizualnie, z powodu swoich dużych, błyszczących i żółto nakrapianych, barwnych liśćmi. Wyglądają one zawsze tak, jak gdyby były czyściutko polakierowane, więc ich barwy są żywe i intensywne. Aukuba japońska jest też bardzo ceniona za zdolność do rozwoju nawet w najtrudniejszych warunkach ogrodowych, w tym, w suchym glebowo cieniu.
Poradzi sobie również z zanieczyszczeniami środowiskowymi gleby i powietrza, oraz ze słonymi nadmorskimi wiatrami. Aukuba japońska, jako krzew ogrodowy ma pokrój gęsty, zaokrąglony i stosunkowo puszysty, który tworzą liczne gałęzie oblepione dużymi, owalnymi i eliptycznie wydłużonymi, skórzastymi i błyszczącymi liśćmi, koloru żywo ciemnozielonego, ze wspomnianym żółtym nakrapianiem. Liście mają długość 8 do 25 cm i szerokość 2 do 7 cm. Na blaszce liściowej mają też kilka dużych zębów, tworzących się na krawędziach blisko wierzchołka liścia. Na pędach liście Aucuba japonica są ułożone nakrzyżlegle.
Przez wygląd błyszczących liści, aukuba japońska jest często mylona z wawrzynem (łac. Laurus). Aukuby to rośliny dwupienne, a więc jedne osobniki mają wyłącznie organy rozrodcze żeńskie a inne tylko organy męskie. W okresie kwitnienia męskimi organami są wyprostowane wiechy końcowe, złożone z fioletowych kwiatów. Kwiaty żeńskie są zaś drobne o średnicy 4-8 mm i mają tylko cztery płatki koloru fioletowo-brązowego. Kwiaty wyrastają w liczbie po 10 do 30 sztuk, zebranych w luźne tzw. wierzchotki (kwiatostan zamknięty). Owocami są zaś zwarte skupiska jasnoczerwonych jagód. Jagody te są eliptycznymi w kształcie pestkowcami o średnicy ok. 1 cm.
Aukuba japońska (łac. Aucuba japonica) – historia gatunku.
Aucuba japonica to krzew ozdobny autorstwa holenderskiego artysty Abrahama Jacobusa Wendela, wyhodowany i zaprezentowany po raz pierwszy w 1868 r. Potem Aucuba japonica została wprowadzona do Anglii w 1783 r. przez ucznia Philipa Millera, Johna Graeffera. Początkowo służyła jednak wyłącznie jako roślina wrażliwa i dobra w hodowli jedynie w podgrzewanej szklarni. Jednak wciąż udoskonalana, w końcu stała się powszechnie uprawiana, jako tzw. Złota roślina, jak ją określano, przez XIX-wiecznych ogrodników. Pierwsze uprawiane rośliny tego gatunku były jednak tylko z kwiatami żeńskimi, więc celem wizyty botanicznej Roberta Fortune’a w Japonii w 1861 r. było zlokalizowanie i kupno krzewów z kwiatami męskimi.
Fortune znalazł je w ogrodzie Dr. Hall’a zamieszkałego w Yokohamie, zakupił i wysłał do szkółki Standish&Noble w Bagshot, w Surrey w Anglii. Posiadana dotąd roślina macierzysta Aucuba japonica została więc zapylona i wkrótce pokryła się czerwonymi jagodami. Miało to miejsce w Kensington w 1864 r., wywołując sensację, która osiągnęła szczyt w 1891 r. Po II wojnie światowej aukuba japońska była już rośliną wszechobecną w Wielkiej Brytanii. Sekretarz Royal Horticultural Society, ks. W. Wilkes stwierdził jednak wtedy, że „trudno jest mieć za dużo tego krzewu”. Od tego czasu, aukuba japońska rozpowszechniła się na całym świecie, a w ostatnich dwóch dziesięcioleciach również w Polsce.
Aukuba japońska (łac. Aucuba japonica) – wymagania glebowe i nasłonecznienie
Krzew bardzo łatwy w uprawie i bardzo odporny. Dobrze rośnie w większości gleb, w tym w pełnym słońcu, jak i w półcieniu. Kwitnie też w niemal każdej sytuacji. Normalna dobrze podsuszona gleba będzie dobra dla aukuby, w tym również gliniasta, piaszczysta i kreda. Krzewy te nie tolerują jednak większych ilości wody, gleb zbyt wilgotnych i podmokłych. Aukuba japońska toleruje też głęboki cień, jednak dobra produkcja jagód i różnorodność kolorystyczna (wybarwienie) liści są lepsze w bardziej nasłonecznionych pozycjach. Aukuba japońska może być wszechstronnie uprawiana, w tym zarówno w pojemnikach i donicach, jak i w gruncie, ale wtedy tylko w cieplejszych rejonach świata. W klimacie chłodniejszym krzewy te należy zabierać na zimę do pomieszczeń. Aucuba japonica to ogólnie krzew idealny na place oraz do ogrodów miejskich i przydomowych.
Często jest też uprawiana jako nieformalny żywopłot, możliwy do lekkiego przycinania. Wszystkie odmiany gatunków z rodzaju Aucuba są przy tym dobrym wyborem w trudnych sytuacjach. Krzewy te są bowiem wytrzymałe i tworzą idealne żywopłoty graniczne, jeśli posadzi się go w odległości 60-90 cm od siebie. W klimacie chłodniejszym aukuba japońska jest natomiast uprawiana w domu jako roślina doniczkowa, z możliwością wystawiania jej na zewnątrz w czasie lata. Zarówno rośliny męskie, jak i żeńskie muszą być sadzone w ogrodzie w bliskiej odległości od siebie, aby wiosna móc się wzajemnie zapylać, a jesienią produkować czerwone jagody.
Aukuba japońska uprawa
Aucuba japonica to krzew o niskiej rozłożystości pędów, który wymaga niewielkiej uwagi i tylko skąpego przycinania. Trzeba je jednak dosyć dobrze podlewać po posadzeniu, dopóki nie zostaną odpowiednio ukorzenione. Rośliny sadzone i uprawiane w donicach/kontenerach muszą być regularnie podlewane (nie można ich przesuszać). Przycinanie Aucuba japonica należy zacząć od usunięcia niechcianych gałęzi wiosną i wczesną jesienią, a następnie delikatnie dopasować krzew do żądanego kształtu.
Pamiętajmy jednak, że aukuba japońska nie lubi mocnego przycinania. Odmiany mające wybitnie duże liście najlepiej jest przycinać sekatorami, a nie nożycami, aby uniknąć niepotrzebnego uszkadzania liści. Sadzenie i przesadzanie aukuby japońskiej jest dosyć proste. Należy je szczepić, sadząc przez sadzonki z twardych końcówek pędów w lecie lub przez sadzonki liściaste w październiku. Przesadzamy je w inne miejsce najlepiej wiosną, na początku sezonu wegetacyjnego. Aucuby można tez hodować od posadzonej jagody.
Aukuba japońska odmiany
Odmiany Aucuba japonica uprawiane w Wielkiej Brytanii i w innych krajach Europy stanowią różne formy z oczywiście nakrapianie barwnymi liśćmi. Obecnie w centrach ogrodniczych dostępne są liczne odmiany, z których najpopularniejszą jest „Variegata” z żółtymi plamami na liściach. Wśród możliwych do kupienia odmian należy wymienić odmiany:
'Crotonifolia’ (laur cętkowany) – odporny zimozielony krzew żeński, którego liście są nakrapiane kolorem złotożółtym. Ta aukuba japońska tworzy gęsty krzew zaokrąglony w pokroju. Jej rozmnażanie płciowe wymaga jednak męskiej rośliny w pobliżu, do produkcji czerwonych jagód. Wysokość i rozpiętość korony sięga ok. 2,5 m;
'Maculata’ – forma żeńska z dużymi, błyszczącymi ciemnozielonymi liśćmi z żółtymi plamkami i długimi czerwonymi jagodami, pojawiającymi się jesienią. Osiąga wys. ok. 2-4 m i rozpiętość 1,5 m. Odmiana ‘Variegata’ również z żółtymi plamami na liściach stanowi klon żeński podobny do klonu męskiego o nazwie ‘Maculata’;
'Nana Rotundifolia’ – kompaktowa odmiana żeńska, o mniejszych niż zwykle zielonych liściach, z górną ich połową zębatą;
'Picturata’ – bardziej zróżnicowana męska forma z wydłużonymi, złotymi plamkami na liściach;
'Salicifolia’ (grupa Longifolia) – ma wąskie liście, za to gęstszą koronę, wolniej też owocuje.
Aukuba japońska (łac. Aucuba japonica)
– następujące odmiany uzyskały nagrodę prestiżowego Royal Horticultural Society Award of Garden Merit: „Crotonifolia” forma Longifolia, 'Golden King’, ‘Rozannie’ (odmiana samozapylająca się i niewymagająca przez to użycia zapylacza, produkuje ciemnoczerwone jagody na tle zielonych, błyszczących liści), 'Mr. Goldstrike’ (męska część odmiany z liśćmi mocniej nakrapianymi na żółto), ‘Picturata’(roślina żeńska o żółtych liściach obrzeżonych zielenią), ‘Petite Jade’ (odmiana o węższych liściach niż inne gatunki, do tego smukłych i ząbkowanych na brzegach, jej liście są zielone i błyszczące, rośnie do 2 m wysokości, a po 20 i więcej latach może nawet osiągnąć do ok. 3 m lub więcej.
Ile kosztuje sadzonka Aukuba japońska?
40 cm sadzonka – 30 zł
30 cm sadzonka – 19,99 zł
